Kategoria Świadectwa

Chcąc się podzielić świadectwem mojego powołania w pierwszej kolejności stwierdzam, że jest to jedna wielka łaska. Wstępując do klasztoru nie poszłam za Jezusem według ewangelicznych słów „A natychmiast porzuciwszy sieci poszli za Nim”. Chociaż jestem już po pierwszych ślubach, ciągle się tego uczę: zostawić to, co nie przybliża mnie do Chrystusa.
Wracając do początków, kiedy nie byłam jeszcze siostrą augustianką, w moim życiu były obecne ucieczki niczym u proroka Jonasza: „Jezu, jeszcze skończę studia, jeszcze znajdę pracę, aby nie iść za Tobą pochopnie”...

Świadectwo powołania s. Renaty:

Życie zakonne zawsze mi imponowało. Wprawdzie nie wiedziałam na czym ono polega, ani co trzeba zrobić, by zostać siostrą zakonną, ale pamiętam, że zawsze z wielkim szacunkiem spoglądałam na młode osoby, które Pan zaprosił do swojej służby. Podziwiałam je za to, że są tak wspaniałe i zasłużyły na to, by Pan wezwał je po imieniu. Jednocześnie byłam przekonana, że Zakon to dla mnie „za wysokie progi…” Wydawało mi się, że jestem zbyt wielkim grzesznikiem, bym mogła być obdarowana tak wielką łaską. Myślałam, że Pan powołuje w nagrodę za coś, że trzeba być naprawdę doskonałym i chodzić ponad powierzchnią ziemi, by móc pójść do klasztoru.

Dziś myślę już zupełnie inaczej...