Chcąc się podzielić świadectwem mojego powołania w pierwszej kolejności stwierdzam, że jest to jedna wielka łaska. Wstępując do klasztoru nie poszłam za Jezusem według ewangelicznych słów „A natychmiast porzuciwszy sieci poszli za Nim”. Chociaż jestem już po pierwszych ślubach, ciągle się tego uczę: zostawić to, co nie przybliża mnie do Chrystusa.
Wracając do początków, kiedy nie byłam jeszcze siostrą augustianką, w moim życiu były obecne ucieczki niczym u proroka Jonasza: „Jezu, jeszcze skończę studia, jeszcze znajdę pracę, aby nie iść za Tobą pochopnie”. Było też obecne patrzenie tylko ludzkimi oczami na to, jaka ma być siostra zakonna, a Bóg jak Samuelowi musiał mi powtarzać: „nie tak bowiem jak człowiek widzi Bóg, bo człowiek widzi to, co dostępne dla oczu, a Pan widzi serce”. I tak spierałam się z Jezusem, chociaż czułam chęć podjęcia życia zakonnego. Spierałam się, próbując Mu „uświadomić”, że to ciągle i ciągle nie ten moment, że nie dorosłam, że przecież tyle mam wad i przez to, będąc siostrą zakonną, zamiast świadczyć o Nim, będę jakimś antyświadectwem. Dobrze, że Bóg ze wszystkimi uporami jest w stanie sobie poradzić i stawiając na mojej drodze mądrych kapłanów pomagał mi dorastać, zrozumieć, że na odpowiedni moment, aby przyjść do klasztoru mogłabym czekać bez końca. I wreszcie pomógł mi dojść do odpowiedzenia Jemu: „Tak, chcę”. Chcę żyć we wspólnocie, chcę służyć tak jak potrafię, a przede wszystkim chcę wzrastać w miłości ku Niemu.
Dziś mogę powiedzieć, że przed podjęciem życia zakonnego i potem już w klasztorze namęczyłam się tyle sama z sobą, bo widziałam powołanie po swojemu, trochę tak, jakby to Jezus miał się podporządkować moim wyobrażeniom i planom. Pięknie mi to wyjaśnił Bóg w przeczytanym ostatnio fragmencie Pisma Świętego „Człowiecze! Kimże ty jesteś, byś mógł się spierać z Bogiem? Czyż może naczynie gliniane zapytać tego, kto je ulepił: «Dlaczego mnie takim uczyniłeś?» Czyż garncarz nie ma mocy nad gliną?”
Zostaw odpowiedź